Ang Alamat ng Kuliglig

                     Ang Alamat ng Kuliglig

                        ni: Jesselyn Mañago

Masaya ang lahat ngunit habang tumatagal, napapansin ni Prinsipe Kulig na nagiging sentro na ng atensyon si Ligaya. Hinahanap hanap siya ng mga panauhin lalo na kapag hindi siya nakakapagtanghal kasama ng prinsipe. 

Pakiramdam niya ay nawawala na ang paghanga sa kaniya. Maging ang hari at reyna ay laging bukambibig si Ligaya.

Nakaramdam ng inggit ang prinsipe. Mahal niya si Ligaya ngunit masyado siyang nasanay na siya ang paborito ng lahat. Hindi niya matanggap na ang babaeng bumihag sa puso niya ay siya ring aagaw sa papuri na dating sa kaniya lamang iginagawad.

Naghari ang galit at inggit sa puso ng prinsipe, kaya’t sa muling pagbisita ni Ligaya sa kaharian ay naging masama ang kaniyang pagtanggap dito. Hindi niya ito pinasali sa kanilang pagtatanghal. At dahil walang tugtugin, hindi rin nito nagawang sumayaw. 

Matapos ang pagdiriwang ay sinubukan siyang kausapin ni Ligaya subalit sinigawan lamang niya ito,

“Lumayas ka! Hindi ko na pinahihintulutan ang pagpasok mo sa kaharian ko!” sabay lakad niya palayo.

Malungkot na umalis si Ligaya. Hindi naglaon ay napagtanto ng prinsipe ang nahawa niyang mali. Sinubukan niyang hanapin si Ligaya ngunit hindi niya alam kung saan ito nakatira. Nagsisi ang prinsipe. Higit na mahal niya pala ang dalaga kaysa sa papuring natatanggap niya. 

Sinuyod niya lahat ng palasyo, malapit man o malayo, at madalas siyang maghanap sa mga kagubatan, umaaasang nandoon ang minamahal, nakatanaw sa mga bulaklak. 

Sa kaniyang paghahanap ay palagi siyang nag-aalay ng tugtugin, nagbabaka-sakali na marinig ito ni Ligaya at bumalik sa kaniya.

Dahil sa matinding lungkot ay nagkasakit ang prinsipe. Gayunpaman, hindi ito tumigil sa paghahanap. Nangako siyang habambuhay na hahanapin at susuyuin ang dalaga. Isang gabi ay mag-isa itong naghanap sa kagubatan at hindi na bumalik pa. 

Nang gabi ring iyon, dinig sa palasyo ang musika mula sa kagubatan. Tuloy tuloy at tila walang balak matapos. Sa mga sumunod na gabi ay patuloy parin sa pagtugtog ang nasabing musika.

Ayon sa mga kuwento sa kaharian, marahil ay isinumpa ng prinsipe ang kaniyang sarili upang maging isang nilalang na gabi-gabing maghahanap sa magandang dalaga.

Kapag naririnig ng reyna ang tunog na iyon tuwing gabi, humihikbi ito habang sinasabi “Si Kulig iyon, si Kulig” na sa pagtagal ng panahon ay naging Kuliglig. 

Hanggang ngayon ay maririnig parin ang tugtugin. Patuloy sa paghahanap ang prinsipe upang humingi ng tawad at makasama muli ang minamahal.

                       ---------WAKAS---------

ARAL:

Ang pag-ibig ang pinakamagandang karangalan na hindi mapapalitan ng anuman. Hindi kailanman magkakaroon ng magandang bunga ang inggit.